[Hint: Παρόμοιο γλυπτό, υδροκίνητο και μικρότερο σε μέγεθος είχε τοποθετηθεί έξω από το Μακεδονικό Μουσείο σύγχρονης τέχνης μέσα στη Δ.Ε.Θ το 1993]
Το εμβληματικό αυτό γλυπτό της πόλης, σήμα κατατεθέν της νέας παραλίας, αποτελεί σημείο συνάντησης και ένα από τα πιο φωτογραφημένα σημεία της πόλης.
Ο Γιώργος Ζογγολόπουλος παρουσίασε για πρώτη φορά τις Ομπρέλες το 1995 στον εορτασμό της εκατονταετηρίδας της Μπιενάλε Βενετίας.
Βενετία 1995
Το γλυπτό ήταν τοποθετημένο σε πλωτή εξέδρα στην είσοδο της έκθεσης και έλαβε διθυραμβικές κριτικές, αποσπώντας αξιοσημείωτη δημοσιότητα διεθνώς.
Ο Ζογγολόπουλος ένιωθε ιδιαιτέρως τιμητική την εγκατάσταση του γλυπτού Ομπρέλες στη Θεσσαλονίκη το 1997, έτος που η πόλη ήταν η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, χωρίς να μπορεί να φανταστεί τότε -στα 96 του χρόνια- ότι το γλυπτό αυτό θα ήταν σημαντικό σημείο αναφοράς για το δημόσιο χώρο της Ελλάδας.
Το γλυπτό ζει στη Νέα Παραλία και συμμετέχει ενεργά στην καθημερινότητα τόσο των κατοίκων, όσο και των επισκεπτών της πόλης, είτε μέσω της τέρψης που προσφέρει ένα έργο τέχνης, είτε ενημερώνοντας και ευαισθητοποιώντας τους πολίτες για ποικίλες κοινωνικές δράσεις, όπως συμβαίνει επί παραδείγματι με την κατά καιρούς φωταγώγησή του για διάφορες εκστρατείες κοινωνικής ενημέρωσης.
Ο γλύπτης Γιώργος Ζογγολόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1903 και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1924-1930).
Από το 1930 εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στο Υπουργείο Παιδείας μελετώντας σχολικά συγκροτήματα, ναούς και μουσεία, ενώ το 1938 παραιτήθηκε από τη θέση του για να αφοσιωθεί στη γλυπτική.
Το 1936 παντρεύτηκε με τη ζωγράφο Ελένη Πασχαλίδου – Ζογγολοπούλου.
Το 1949 με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης συνέχισε τις σπουδές του στη γλυπτική στο Παρίσι στο εργαστήριο του Marcel Gimond και το 1952 με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών μετέβη στην Ιταλία όπου ειδικεύτηκε στις τεχνικές της χαλκοχυτικής.
Το 1953 έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Πολιτισμού (Societé Européene de Culture) και από το 1960-1988 υπήρξε μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της.
Το 1953 έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Πολιτισμού (Societé Européene de Culture) και από το 1960-1988 υπήρξε μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της.
Από τη δεκαετία του ’70 έως τα τέλη της δεκαετίας του ’90 διατηρούσε με τη σύζυγό του Ελένη εργαστήριο στο Παρίσι, συμμετέχοντας ενεργά στα εικαστικά δρώμενα της γαλλικής πρωτεύουσας.
Ο «αιώνιος έφηβος», όπως τον αποκαλούσαν, ερεύνησε το μέτρο και την αρμονία στην τέχνη του.
Ως καλλιτέχνης έλαβε πολλές επίσημες διακρίσεις και έργα του βρίσκονται σε σημαντικούς δημόσιους χώρους της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Αμερικής, καθώς επίσης και σε πολλές ελληνικές και ξένες συλλογές και μουσεία.
Εκπροσώπησε την Ελλάδα 11 φορές σε θεσμούς Biennale ξεκινώντας από το 1940 έως και το 2001.
Συμμετείχε σε όλες τις Πανελλήνιες Εκθέσεις και έλαβε μέρος σε δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο «αιώνιος έφηβος», όπως τον αποκαλούσαν, ερεύνησε το μέτρο και την αρμονία στην τέχνη του.
Ως καλλιτέχνης έλαβε πολλές επίσημες διακρίσεις και έργα του βρίσκονται σε σημαντικούς δημόσιους χώρους της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Αμερικής, καθώς επίσης και σε πολλές ελληνικές και ξένες συλλογές και μουσεία.
Εκπροσώπησε την Ελλάδα 11 φορές σε θεσμούς Biennale ξεκινώντας από το 1940 έως και το 2001.
Συμμετείχε σε όλες τις Πανελλήνιες Εκθέσεις και έλαβε μέρος σε δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το 2004 συνέστησε το κοινωφελές Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου και απεβίωσε το ίδιο έτος.
ΥΓ. Φώτο από την υδροκίνητη "μικρογραφία" που είχε τοποθετηθεί έξω από το Μακεδονικό Μουσείο σύγχρονης τέχνης μέσα στη Δ.Ε.Θ. Εντυπωσιακό όταν λειτουργεί και το νερό πέφτει στις ομπρέλες
