13 Αυγούστου 2017

Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας 13 χρόνια μετά: ο θρίαμβος και η απαξίωση, η Γιάννα και το σύστημα

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή εδώ και δεκατρία χρόνια οι ίδιες εικόνες έρχονται και μας στοιχειώνουν. Ηταν 13 Αυγούστου 2004 . Για τρεις ώρες , τριανταένα λεπτά και 35 δευτερόλεπτα η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας τοποθέτησε την Ελλάδα στην κορυφή του πλανήτη. Μυσταγωγία. Ανάταση. Δικαίωση.

Ηταν η μεγάλη στιγμή των Ελληνων. Η αντίστροφη μέτρηση είκοσι οχτώ δευτερολέπτων — ένα για κάθε Ολυμπιάδα που προηγήθηκε στη νεότερη περίοδο- είχε τη μεγαλύτερη συμπύκνωση αγωνίας για οσα θα συνέβαιναν επι 16 ημέρες . Θα σκιαγραφούσαν τη σύγχρονη Ελλάδα.

Η ιστορική μοίρα της χαμογέλασε. Εκείνη η τελετή – με την υπογραφή του Δημήτρη Παπαιωάννου- θεωρειται πάντα η καλύτερη όλων των εποχών. Το λιτό συναντήθηκε με το μεγάλο. Το απλό με το τέλειο. Η μαγεία με την αληθεια. Εκείνο το βράδυ η Ελλάδα πέρασε απέναντι.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες την Αθήνας υπήρξαν πολιτική επιλογή του Ανδρέα Παπανδρέου, που αποφάσισε την διεκδίκησή τους για δεύτερη φορά, μετά την αποτυχία για το ιωβηλαίο.

Τα υπολοιπα έχουν την υπογραφή μιας γυναικας: η Γιάννα Αγγελοπούλου ανέλαβε τη διεκδίκηση και έφερε τη διοργάνωση στην Αθήνα το 1997. Τρία χρόνια αργότερα ,με τις οργανωτικές επιλογές της κυβέρνησης Σημίτη να χαντακωνουν το εγχείρημα, κληθηκε πάλι να σώσει την παρτίδα- και την πατρίδα που θα διασύρονταν, αν δεν καταστρεφόταν κιόλας, αν της αφαιρούσαν την οργάνωση.

Δεν την έσωσε απλά, αλλά την ανάδειξε στο μεγαλύτερο επιτευγμα των Ελληνων σε καιρό ειρήνης. Κανείς άλλος δεν θα το κατάφερνε τόσο καλά με την πολυπλοκότερη διοργάνωση στον κόσμο..

Η αποφασιστικότητα και η επιμονή της, ο απόλυτος έλεγχος του προγραμματος , η εφαρμογη των πιο εξελιγμενων μορφών μάνατζμεντ , αφύπνισαν την κρατική μηχανή, ενέπνευσαν υποδειγματικές συμπεριφορές στον πληθυσμό, δημιουργήσαν ένα ζωντανό Κινημα εθελοντισμού στη νεολαια.

Η παγκόσμια κοινότητα άκουσε από το Ζακ Ρογκ να λέει στην τελετή ληξης δυο εβδομάδες αργότερα: <Ευχαριστουμε Αθήνα- ευχαριστούμε Ελλάδα>.

Δεν είναι λίγοι οι ειδικοί που πιστεύουν ότι η κεφαλαιοποίηση του θριάμβου των Αγώνων ηταν από μόνη της ικανή να λειτουργησει ως ασπιδα προστασιας της χώρας, στην οικονομική κρίση του 2008 .

Αλλά τα χρόνια που ακολουθήσαν είχαν την κατάρα της αυτοκραστροφής. Μόνοι τους οι Έλληνες- το πολιτικό και το μιντιακό Σύστημα για την ακρίβεια- άρχισαν να κατεδαφίζουν στον άθλο και να τιμωρούν τους δημιουργούς του.

Για την ακρίβεια το σύνδρομο του φόβου για ενδεχόμενη επένδυση της επιτυχίας στο χώρο της πολιτικής από τη Γιάννα Αγγελόπουλου, απελευθέρωσέ τις δυναμεις του κακού. Για να στραφούν εναντίον της, στράφηκαν εναντίον του έργου της. Ουσιαστικά εναντίον της χώρας.

Η αύρα της διεθνούς αναγνώρισης υποτιμήθηκε, οι ολυμπιακές υποδομές -που θα μπορούσαν να καταστήσουν την Ελλαδας παγκόσμιο διαρκές προπονήτριά σε κάθε μορφής αθλητισμού- ρημάξαν, οι συκοφάντηση του επιτεύγματος εγινε έμμονη ιδέα σε κύκλους της πολιτικής και των ΜΜΕ.

Ετσι εκθεμελιώθηκε ότι ειχε επιτευχθεί με προσπαθεια. Ο θρίαμβος των Ολυμπιακών Αγώνων έμεινε στη μνήμη των ανθρώπων, αλλά στην πράξη όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκε ποτε, αλλά και εγινε στόχος νόθευσής του με ανακρίβειες και παραπληροφόρηση.

Χρειάσθηκε να περάσει μια δεκαετία μεχρι το ΙΟΒΕ, με τον καθηγητή Νίκο Βέτταεπικεφαλης , να στοιχειοθετήσει με εμπεριστατωμένη μελέτη του ότι ο απολογισμός των Αγώνων ήταν θετικός για τη Ελλάδα.

Εφέτος η μελέτη καθηγητών του πανεπιστημίου της Οξφόρδης Bent Flyvbjerg και Allison Stewart – < Olympic proportions: cost and cost overrun at the Olympics1960-2012> – καταρρίπτει και τον μύθο ότι οι ελληνικη διοργάνωση ηταν η ακριβότερη στη ιστορία . Ο σχετικός πίνακας βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Ο αγώνας τώρα δικαιωνεται; Ναι, αλλά είναι αργά. Δεκατρια χρονια είναι πολλά , για τη σημερινή Ελλάδα, να ξαναπιάσει το νήμα από εκει που το αφήσει η μικρονοική αντίληψή απέναντί στην Αγγελοπούλου και την οικογένεια της – για την οποια η συμμετοχή στην Ολυμπιάδα ηταν εθελούσια πράξη προσφορας, όχι μονο οικονομικής, αλλά και ψυχής, χρόνου και ανθρώπινης αντοχής.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι αυτή η πρόσφορα συνεχίσθηκε με την υποστήριξή των προσπάθειών της χώρας στο διεθνη χώρο, ανεξάρτητα από την τρέχουσα διακυβέρνησή. Αλλα ,όπως κάθε φορά κάποιοι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προσπαθούσαν να χρωματίσουν πολιτικά την συνεισφορά των Αγγγελοπουλων που έθεταν στη διάθεση των κυβερνήσεων τις δυνατότητες τους, έτσι οι Συριζαιοι δεν ηταν εξαίρεση .

Υποχρέωσαν την Αγγελοπούλου να αποποιηθεί, με αξιοπρέπεια , τον τίτλο της πρέσβειρας επι τιμης που της είχε απονεμηθεί για την πρόσφορά της. Στο πολιτικό σύστημα δεν ίδρωσε το αυτί κανενος, καθως η κυρία αντιμετωπίζεται παντα ως εν δυνάμει αντίπαλος. Ακόμη και τώρα που έχει αποσυρθεί στις οικογενειακες επιχειρήσεις και την διακριτική στήριξη σε ότι εκπροσωπεί την ελπίδα και το μέλλον- με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πρόγραμμα υποτροφιων σε Ελληνες φοιτητές στο Χάρβαρντ.

Για να επιστρέψουμε στους Αγώνες για την Ελλάδα ηταν δικαίωση και ταυτόχρονα αφετηρία. Υποδομές που δεν θα ειχαν γίνει ποτε, ή θα περίμενα για δεκαετίες επισπευσθήκαν εξυπηρετούν έκτοτε τους πολίτες , νεα μοντέλα οργάνωσης και δουλείας εφαρμόσθηκαν με επιτυχία, σύγχρονες αντιλήψεις μπήκαν στην πρακτική των Ελληνων. Αλλά αυτή η αφετηρία δεν αξιοποιήθηκε ποτέ.

Σημερα 13 χρονια μετά, ισως η μόνη κληρονομιά του 2004 που δεν έσβησε , είναι η απόδειξη πως όταν οι Ελληνες θέλουν και δουλεύουν μαζί , μπορούν ακόμη και το ακατόρθωτο. Αυτό που λείπει κάθε φορά είναι η ηγεσία. Όταν υπάρχει κάποιος να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει ο τροχός γυρίζει μπροστά… Αυτόν ψάχνουμε πάντα…

Πηγή: anoixtoparathyro.gr